W świecie, gdzie nostalgia i dziecięce wspomnienia są często pielęgnowane z czułością, "Puchatek: Krew i miód" przekracza wszelkie granice, przekształcając ukochane postacie z dzieciństwa w monstrualne wcielenia terroru. Reżyser i scenarzysta Rhys Frake-Waterfield odważnie, lecz kontrowersyjnie, odcina się od klasycznej niewinności Stumilowego Lasu, wprowadzając widzów w mroczny labirynt przerażających zdarzeń. Film, który mógłby być przewrotnym komentarzem do dorastania i utraty niewinności, zamiast tego stacza się w otchłań niskobudżetowego horroru, gdzie potencjał satyryczny i czarny humor zostają przytłoczone przez niezręczną realizację i brak subtelnego podejścia do tematu. Zamiast wykorzystać bogactwo metafor i symboli, które oferuje transformacja Puchatka i Prosiaczka, film zadowala się powierzchowną brutalnością i szokującymi obrazami, które nie prowadzą do głębszej refleksji ani satysfakcji. Wizualnie, film oscyluje między groteską a parodią, z kostiumami, które wywołują raczej śmiech niż strach, a krwawe sceny, które miały szokować, wydają się być nie na miejscu i pozbawione większego znaczenia. Aktorstwo, które mogłoby nadać ton całości, niestety nie dorównuje nawet przeciętnym standardom, pozostawiając postacie bez głębi i niezdolne do wywołania empatii u widza. "Puchatek: Krew i miód" miał szansę stać się kultowym dziełem, które z humorem i przewrotnością podchodzi do tematu dorosłości i zmian, jakie niesie ze sobą czas. Niestety, film ten jest raczej przestrogą przed niewłaściwym wykorzystaniem potencjału kreatywnego i przypomnieniem, że nie każda historia zasługuje na swoją mroczną reinterpretację.